Zondag-lunch & afscheid

Jambo!

Zojuist heb ik al mijn spullen ingepakt en daarom is het nu tijd voor het schrijven van de blog. Inpakken voor de terugreis gaat snel, helemaal fijn en ook niks om over te stressen. Hakuna matata. Even een terugblik op de laatste vier dagen die weer voorbijgevlogen zijn. Hiervoor moet ik ook echt goed na gaan denken over wat er nou eigenlijk allemaal gebeurd is. Waarschijnlijk vergeet ik weer van alles, maar ik ga er proberen een beeld van te schetsen. 

Zondag was het weer tijd om naar de kerk te gaan. Omdat we lekker ingeburgerd zijn in de Afrikaanse klappen, zwaaien en doen we ook gewoon lekker mee. Even een high five aan degene die naast je zit, een fijne dienst wensen en samen bidden. Het was wel jammer dat deze dienst, als derde op rij, weer over geld ging. Als in geven en ontvangen. Wij Nederlanders vonden het wel bedelen worden nu. Na de dienst was het tijd om snel even op z’n Nederlands koffie te drinken met de Nederlandse buren op het plot, heel fijn om zo weer nieuwe contacten op te doen met mensen die dezelfde soort dingen beleven en hetzelfde in Nederland gewend zijn. Ook leuk om samen activiteiten te ondernemen natuurlijk (zie eerdere blogs). Op het schooltje zijn meer Nederlanders aan het werk, dus nog meer gezelligheid. Met het team zouden we deze zondagmiddag bij hen gaan lunchen. Om 2 uur waren we uitgenodigd, maar wij kwamen lekker op Afrikaanse tijd, omdat we toch wisten dat er nog mensen op veel Afrikaansere tijd zouden komen. En dat was ook zo, al viel het nog mee. Een lekkere Afrikaanse lunch, met heel veel gezelligheid. Bij zo’n gelegenheid worden er ook heel veel foto’s gemaakt, zo’n vakantiehuisje is natuurlijk net een kasteel. Na het eten kwamen de ellenlange toespraken om elkaar te bedanken en werden alle wensen voor de school opgenoemd, dit waren nog net geen sinterklaaslijstjes. Wel grappig, er lag een waterpistool waarmee ik iedereen nat spoot, dit zorgde er alleen voor dat door een paar leraren werd geroepen ‘control your hands, control your hands!’. Dat doet dus weer beseffen dat je op moet passen met wat je doet, omdat niet alles bij deze cultuur past.

Maandagochtend was het weer tijd om naar Emy-Land te gaan. Ons plan was dat dit onze ene laatste dag zou zijn. Toen we dit op school vertelden vonden ze het een goed idee dat we dan wel pannenkoeken konden bakken, en dinsdags andere lekkernijen uit zouden delen. Wisten we direct dat het een drukke ochtend zou worden. Gelukkig waren de kleuters er niet, dat scheelde best wat werk. En het was ook wel weer eens lekker om een hele dag geen 20 kinderen aan je kleding, handen en voeten te hebben hangen. Toch miste ik ze, want stuk voor stuk zijn ze schattig en hebben ze een plekje in mijn hart. Voor ‘s middags hadden we spelletjes als mikado en vier op een rij meegenomen, ook had ik een dartbord mee, die uit mijn kerstpakket van de Emte kwam. Dat beviel echt goed, er waren hele rijen voor de spellen. Leverde ook op dat wij tot 5 uur bleven en toen zelfs nog een huisbezoek moesten doen. Dat hebben we maar heel kort gedaan, wel was dit bezoek weer heel indrukwekkend. De moeder van het meisje waar we mee meegingen gaf ons en dikke knuffel en was ons zo ontzettend dankbaar! Ze vertelde ons in tranen dat haar man vorig jaar was overleden en dan geef je haar nog maar een dikke knuffel. Ik ben hier zo makkelijk geworden, ik weet dat ze allemaal ziektes mee kunnen dragen, maar ik knuffel, neem kinderen op schoot en probeer er gewoon te zijn. Toen we thuiskwamen namen we nog snel afscheid van het Nederlandse gezin, dat soort dingen maken het toch allemaal wel definitief. 

Omdat iedereen had gevraagd of we ‘s woensdags toch wilden komen en we dat eigenlijk wel heel graag wilden was dinsdag niet onze laatste dag. Wel was het de een na laatste dag voor de vakantie voor de kids, daarom was het hele dag spelletjes-dag. Dus de hele dag volleyballen, hockeyen, voetballen, etc. En deze kinderen kunnen heel goed spelen, ook heel leuk hoe er door het hele publiek gejoeld werd als er werd gescoord. Dat soort dingen moeten ook in Nederland op scholen ingesteld worden de laatste dagen voor de vakantie. Omdat het onze een na laatste dag was, kregen de kinderen sap en biscuitjes. Dat krijg je echt als het feest is, dus daarom zagen we ook veel stralende gezichtjes. ‘s Middags hebben we nog een poos met de kids spellen gedaan, daarna met de leraren en daarna nog een poos met de hoofdmeester gepraat. Dat resulteerde in een vertrektijd van 6 uur. Steeds langere dagen, ook voor ons. Maar we mogen niet klagen, aan het eind van deze dinsdag lagen er 2 kinderen op mijn schoot te slapen, 3 jaar en al vanaf half 7 op school. En omdat het op stenen niet zo lekker slaapt, nam ik ze maar even op schoot. Het is fijn om vriendschappen op te kunnen doen in Kenia en zulke goede gesprekken te mogen hebben. Bijvoorbeeld met de hoofdmeester, over de armoede. Toen ik zei dat ik het erg vond dat deze kinderen geen normaal bed of een douche hebben kwam er alleen een ongemakkelijk lachje. Hij vertelde toen dat hij zelf ook geen douche had en dat dat echt alleen voor de rijke mensen is. Hoe stom kan je ook zijn om zoiets te zeggen. Wat hij niet normaal vond is dat de meeste moslim-mannen hier een paar vrouwen hebben, bij elke vrouw kinderen hebben en soms dus wel 20-30 kinderen moeten verzorgen. Dat gaat inderdaad niet. Mooi om zo als individuen met een verschillende huidskleur toch zo’n gesprek te kunnen voeren.

Woensdag: onze laatste dag! Vanochtend al onze koffers ingepakt en wat later naar Emy-Land gegaan. Direct lekker spelen met de kinderen, even volop gaan genieten van de laatste dag. Snoepjes uitdelen omdat we weggaan en daarna de ceremonie. De beste leerlingen van deze periode werden beloond, evenals de leraren. Ik houd niet zo van dat selectieve gedoe, maar dat werkt nou eenmaal zo. Na een uur met veel geklets en gezang werden wij naar voren geroepen, niet helemaal mijn ding. We kregen een fantastische toespraak, waarbij we het heel moeilijk hadden. We hadden gevraagd of onze tickets geprint konden worden, dit was gebeurd en daarom moesten we echt weg. Wat ontzettend jammer! Het afscheidscadeau dat we kregen was een prachtig notitieboek, vol met knutselwerkjes, herinneringen en verhalen van collega’s, leerlingen en mensen die nu als familie zijn. Weer een moment voor alle foto’s, met dominee en alles. Na het eten kwam dan toch echt het echte afscheid. Eerst met de kinderen, iedereen even een high-five, zeggen dat we elkaar gaan missen en hopen dat we elkaar snel weer zullen zien. Al deze kinderen hebben een plekje in mijn hart, om wie ze zijn. Het afscheid met het personeel was en de Nederlanders was ook lastig, helemaal omdat we zoveel fun hebben gehad en gewoon vrienden zijn geworden. Toch moest het en natuurlijk houden we contact.

Na alle souvenirs te hebben gehaald, gegeten te hebben en afscheid te hebben genomen van de laatste mensen, begon ik met het schrijven van de blog. Nu is daar alweer een eind aangekomen. Morgen vlieg ik en vrijdag hoop ik in Nederland aan te komen. Zaterdag een laatste blog, met een verslag van de reis.

Liefs,

Rianne