Ziekenhuisbezoek, de wijk in & wassini

Jambo!

Vandaag heb ik met dolfijnen gezwommen. En wat heb jij gedaan? Nee, dit is inderdaad niet de normaalste zaak van de wereld, maar wel heel gaaf. De afgelopen dagen waren sowieso heel indrukwekkend, gezellig en mega tof. Veel leesplezier dan ook, niet jaloers worden. ;) 

Afgelopen donderdag hoefden we niet naar Emy-Land. ‘s Ochtends konden we een beetje uitslapen en wat bijkomen, maar al snel kwam de taxi om naar het ziekenhuis te gaan. Alles hier is natuurlijk op Afrikaanse tijd, dus we moesten nog een poos wachten voordat we naar binnen konden. Een uur later was het dan zo ver, door de vieze hallen van het ziekenhuis gingen we naar de kinderzalen. Daar aangekomen moesten we nog een half uur wachten voordat we naar binnen konden. Wat me wel opviel was een verpleegster die op haar Iphone s8 zat, een bizar verschil met wat we later aantroffen. Toen we de zaal in mochten om de 100 bananen uit te delen wist ik echt niet wat ik tegen de kinderen moest zeggen. Ze zagen er allemaal zo verschrikkelijk uit. Die slecht verzorgde wonden, lelijk zittende verbanden en vieze bedden kunnen toch niet veel bijdragen aan de gezondheid? Het stónk en was écht vies daar, je zou er bijna onpasselijk van worden. Sommige kinderen werden heel blij van de bananen, andere konden niks zeggen of niet lachen. Dit was zo verschrikkelijk en afgrijselijk om te zien, maar tegelijkertijd ook weer zo’n keiharde realiteit. Wat mogen wij blij zijn met onze Nederlandse ziekenhuizen! Bij de foto’s kun je een indruk krijgen van hoe het er hier uit ziet. De terugreis waren we allebei stil en in gedachten verzonken, even de emotie de vrije loop laten. Dit was indrukwekkend en moet even een plekje krijgen, maar hier moet wel iets mee gedaan worden.

Toen we thuis waren konden we nog snel even het zwembad in en nog even kletsen met wat andere mensen. ‘s Avonds gingen we namelijk uit eten met het andere Nederlandse gezin dat op het plot zit, echt leuk dat we heb hebben ontmoet. 

Vrijdags was het weer vroeg tijd voor Emy-Land. Soms is het wel lastig om de balans te vinden tussen werk- en vakantie, je zit natuurlijk gewoon met tijden en veel activiteiten vragen echt veel energie. Na het schoonmaken waren we weer aanwezig bij de ceremonie, hierbij worden de vlaggen gehesen. De scouts roepen het een en ander en dan roept of zingt de rest het na. Dit is elke maandag en vrijdag en echt gaaf om mee te maken, gaat heel professioneel ook. De leraren doen nog een woordje en er worden duidelijke afspraken gemaakt over dat de leerlingen er netjes uit moeten zien, hoe laat ze naar huis moeten en hoe ze zich moeten gedragen. Na nog wat in de keuken geholpen te hebben (bijna m’n vingertop er afgesneden, lekker handig weer) was het alweer tijd om eten uit te delen en daarna zelf te eten. En omdat het deze week examens waren, was de school eerder uit op vrijdag en mochten wij onverwachts ook eerder weg. Na snel om wat souvenirs te zijn geweest stond de volgende afspraak al bij ons huisje, een man die uitleg kwam geven over de activiteit van de volgende dag. En daarna zouden we met een ander Nederlands meisje babykleding uit gaan delen aan moeders in de arme wijken. Als je verder de wijk in gaat wordt het steeds armer, is het ontwikkelingsniveau lager en hebben de kinderen vaak ook nog nooit een blanke gezien. Toen wat kleine kinderen ons zagen renden ze dan ook huilend naar binnen. Toen ze snoepjes kregen vonden ze ons wel weer heel lief, deze kinderen hadden ook echt gaten in de kleding en waren heel vies, gewoon onverzorgd. Toen we bij de moeders aan kwamen was het heel leuk om samen de kleding uit te zoeken, de moeders blij te maken en wat te vertellen over de kleding. Het werd allemaal direct aangedaan en ik er werden bij aankomst bij nieuwe moeders steeds weer baby’s in onze handen geduwd. Dat soort dingen gaan allemaal zo makkelijk hier! Oudere kinderen riepen ons na met ‘muzunku’ (blanke), maar vonden ons maar wat leuk toen ze snoepjes kregen. Weer nieuwe indrukken van armoede, weer alles even een plekje gaan geven. 

‘s Avonds waren we weer mee uit eten gevraagd, nu door andere Nederlanders. Dit keer bij een typisch Afrikaans restaurant, met live music. Het was weer ontzettend gezellig en we zijn even los gegaan op de Afrikaanse muziek, op de Afrikaanse manier. 

Vandaag (zaterdagochtend) ging de wekker weer vroeg voor het weekend, om 6 uur al. We gingen namelijk naar Wassini-island. Op een echte Afrikaanse vissersboot, waar we met zo’n 20 mensen in moesten gingen we dolfijnen spotten. En die hebben we gezien, nog veel ook. Weer een belevenis rijker, dit is namelijk echt niet te vergelijken met iets als het dolfinarium. Ik zag er nog een maar een paar centimeter naast de boot, maar heb hem helaas net niet aan kunnen raken. Omdat ze zo snel zijn heb ik ook niet heel bijzondere foto’s, maar wat een ervaring zeg! De lunch die er bij zat was alleen maar vis en dat zag er allemaal niet echt uit als in Nederland. Omdat ik hier door de cultuur toch al veel makkelijker ben geworden maakte dat niet heel veel uit. Nog even wat over het eiland gestruind en toen was het al snel weer tijd om terug te gaan. Het snorkelen was ook heel mooi, veel koraal en een paar mooie vissen. Op de terugweg werd er (op z’n Afrikaans) nog een typisch Keniaans lied gezongen die we ondertussen zelf ook mee kunnen zingen. 

Zoals je hebt kunnen lezen: weer heel wat belevenissen. Helaas gaan de laatste paar dagen in, aanstaande donderdag vliegen we al weer terug. Ik hoop woensdagavond nog een blog te schrijven over de lunch met het personeel zondag en het afscheid op Emy-Land. 

Liefs,

Rianne