2 dagen Emy-Land & weekend

Jambo!

Zo begroeten we elkaar in Kenia. Vandaag weer een nieuwe blog, bedankt voor alle lieve en leuke reacties op de vorige! Ik hoop dat deze net zo goed te lezen is, want we hebben zoveel meegemaakt, dat het beschrijven ervan niet goed te doen is. Misschien is het laat na de vorige, maar ik heb een hekel aan deadlines en al helemaal in mijn (werk)vakantie.

Het is bizar hoe snel je je ergens thuis kunt voelen. Thuis in een nieuw land, nieuw dorpje, met nieuwe gewoontes en nieuwe mensen. A home away from home. Zo gaat dat in Afrika, dat is cultuur. Dat betekent ook wel een beetje dat ik van mijn Westerse denken afraak. En sommige dingen van dat Westerse denken ga bekritiseren, want waarom doen we met z’n allen zo moeilijk in Nederland?! 

Afgelopen donderdag was de eerste dag op de school. We werden verwelkomd door de hoofdmeester Peter, samen met hem en de directeur namen we het programma door. Ze leken hierbij net als de mensen in de keuken, niet zo enthousiast als alle andere mensen die we hadden ontmoet. Hierna gingen we samen met Peter in alle klassen kijken, de kinderen waren hierbij nog heel timide, maar we kregen wel in elke klas een welkomstlied te horen. Fantastisch is dat, ook het in koor praten dat ze hier doen.

Na nog een poos bij Maryam in de keuken geholpen te hebben, was het pauze. We moesten een drankje uitdelen en dit zelf ook even proberen, vonden het alleen niet echt top. Dit is gewoon gemaakt om de buikjes van de kinderen te vullen, omdat ze thuis (te) weinig eten krijgen. In de pauze gingen we naar de kinderen toe, die op ons afvlogen, ons knuffelden en uiteindelijk had ik aan alle 10 mijn vingers een kind hangen, waardoor ik geen stap meer kon verzetten. Vorige week bracht ik mijn jongste zusje naar school en ik kan je vertellen dat dat heel anders ging, hoewel dat ook leuk is om te doen. Ik had een rieten tasje om mijn nek dat de kinderen prachtig vonden en daarom als trommel gebruikten. Ook bedacht ik zelf iets, dat hangen alleen is niks. Ik had een elastiekje om mijn arm en schoot deze telkens weg,  wie hem als eerst had. Hoeveel fun kan je hebben om zoiets simpels!  De rest van deze dag was niet heel bijzonder, wel had ik heel veel vragen. Zoals: zijn deze kinderen nou echt zo arm? Waarom lijken ze dan zo gelukkig? Hoe is het dan in hun thuissituaties? Nou, deze kinderen leven in afhankelijkheid, hebben een vader of moeder die vaak maar 3 euro per dag verdient en hebben weinig te eten omdat de eerste prioriteit vaak uitgaat naar een nieuwe telefoon. Ook gaan we aanstaande dinsdag bij 2 van de armste meisjes thuis kijken en zullen de realiteit van deze schrijnende situaties zien.

Op vrijdag ging onze wekker al om 10 over 5, we moesten vroeg aanwezig zijn om Ruth te helpen met schoonmaken. Dit doen we graag, omdat we hierin zoveel kunnen betekenen en ook omdat we zelf de hygiëne waarin het voedsel klaargemaakt kunnen bepalen. De vorige avond hadden we ook wat liederen voorbereid om met de kinderen te gaan zingen, dus dit moesten we ook nog even met de directeur bespreken. Bij het helpen in de keuken merkten we dat ook deze mensen meer los komen en dat het steeds gezelliger begint te worden. Bij het uitdelen van het eten zeg ik tegen elk kind wat, want ik vind dat ook deze kinderen normaal dankjewel moeten zeggen. Eef lacht me dan heel hard uit, en als je me een beetje kent weet je misschien al hoe dat dan ongeveer gaat. 

‘s Middags mochten we aan class 3 en 4 (groep 6 en 7) een lied aanleren. Wat was dit geweldig! Na een paar keer voordoen en het in koor nazeggen deden ze geweldig mee, wij werden hier net als de kinderen zo enthousiast van. Ook dat is onderwijs, dat dankzij de sponsors nu gegeven kan worden. Daarna zou ik een verhaal voorlezen, maar ze zijn hier zo makkelijk, ik mocht gewoon een heel bijbelverhaal geven. Als je je dan beseft dat de meeste van deze kinderen uit een islamitisch gezin komen, is het heel mooi om ze op deze manier het allerbelangrijkste te mogen vertellen. Ik hoop dat het ze bijblijft! Deze kinderen blijven de woorden uit je mond trekken, waardoor het lesgeven nog leuker wordt en je niet snel kunt stoppen. 

Er is een schoolbus, die de meeste kinderen naar huis brengt. Daarom blijven veel van de kinderen nog een poos op school, wij deden dat ook. Eef heeft nog lekker met de kleine kinderen gespeeld, ik met een stuk of 20 van de grote boter, kaas en eieren. Op de grond, met een takje, dat kan hier. En het maakt je dankbaar en doet je beseffen dat je helemaal niet veel nodig hebt. En als je dan een paar van de kinderen nog naar de keuken ziet gaan en een hand rijst ziet pakken, moeten wij met ons Westerse denken niet zo zeuren. Misschien is dat namelijk het enige dat ze krijgen dit weekend. 

Vandaag, zaterdag zijn we naar de parelwitte stranden met heel blauw water geweest, ook wij hebben weekend. Hierbij kwamen er nog veel verkopers op ons af, die soms echt vervelend waren. Een paar van hen zijn Masai, dit is een heel bijzondere stam. Een man kwam ons later ook vertellen dat ze je mee kunnen nemen naar hun leefgebied, nou dat hoeft nou ook weer niet. ‘s Avonds nog lekker ergens gegeten, waarover we ons eigenlijk wel schuldig voelen tegen de kinderen die misschien wel niks hebben.

Morgen (zondag) gaan we naar de kerk, we zijn erg benieuwd hoe dat daar gaat! Daarna zullen we wat gaan drinken bij mensen thuis, zij leven in een hutje, dus dit zegt ook al weer genoeg.

Dinsdag of woensdag verschijnt er weer een nieuwe blog, dan kun je wat lezen over onze ervaring in de kerk hier, nieuwe dagen op Emy-Land en een huisbezoek.

Vragen of opmerkingen? Let me know!

Liefs,

Rianne