Zondag, werken en huisbezoek

Jambo!

Allereerst, bedankt voor alle leuke reacties! Dat geeft weer motivatie om een nieuw verhaal te schrijven.

Voordat ik ging schrijven bedacht ik me hoelang ik hier nou ben en hoelang we nog mogen. Dit om het even inzichtelijk te krijgen en een duidelijk verhaal neer te kunnen zetten. Acht dagen, plus een dag gereisd en ik mag nog 2 weken en dan nog een dagje reizen voordat ik weer in Nederland ben. Time flies when you’re having fun. Maar écht. Soms moet ik tegen mezelf zeggen dat ik om me heen moet kijken en daarbij moet beseffen dat ik hier ben, omdat ik dus alweer zo snel naar Nederland moet. Nog maar even niet aan denken dus.

Afgelopen zondagochtend gingen we naar de Word of Life church hier in Ukunda. Ik kan je vertellen dat het er daar heel anders aan toe ging dan de kerk die ik normaal ‘s zondags bezoek. Er was een band op het podium, die vol overgave stond te zingen/musiceren. De mensen die er voor het eerst waren moesten zich voorstellen, dus wij ook. Als de dominee een grapje maakte, lachte iedereen in de kerk. En als we moesten zingen, kon niemand stil blijven staan. Er ontstaan hier complete nieuwe dansen tijdens de kerkdienst! Het verhaal wat de dominee vertelde was wel mooi, over wat we nodig hebben of graag willen hebben. Toepasselijk nu we hier zijn. De kerk hier zouden we in Nederland meer een schuur vinden, maar het ging prima. 

Na de lunch werden we weer opgehaald door de motorchauffeur, we gingen naar een gezinnetje om muziek te maken. We reden door Ukunda, waar net de markt was. In Afrika is het heel normaal dat als je naar de kerk geweest bent je weer gaat werken. Toen we er aankwamen stonden ze ons al op te wachten, hele lieve mensen. Ze hadden een minihuisje, maar wij kregen de beste (tuin)stoelen, bij het raam. We hadden stroopwafels en zeep voor ze mee, de zeep werd direct uitgeprobeerd. Ik heb nog nooit mensen zo blij gezien wanneer ik langs ging en iets kleins mee nam. Ik had mijn gitaar en panfluit mee en we hebben heerlijk gespeeld, zo kun je echt de dag van mensen maken. Die man kon heel goed gitaar spelen en leerde nog van Eef en mij. Eef had de hele middag de baby op schoot, het was onwijs gezellig! Aan het eind vroeg de vrouw nog of ze met ons mocht bidden en danken, ze had zo’n mooie middag gehad. Wel vroeg ik me af hoe een gezin met 5 kinderen in zo’n klein huisje (dat bij ons een garage zou zijn), konden leven. Zondagsavonds hebben we nog een Nederlands gezin ontmoet op het plot, zij zijn al wat beter bekend in Kenia en konden ons wat meer vertellen. Ook gaan we een keer met hen een dagje weg en ergens eten, de vader van het gezin gunde ons dat we ook eens wat konden doen dat we niet zo snel samen konden doen hier.

’s Maandags was het weer tijd om naar Emyland te gaan. ‘s Ochtends moesten we helpen in de keuken en voelden we ons eigenlijk niet heel nuttig. De kokkin geeft niet graag werk uit handen en omdat we hier nog niet lang zijn is het ook lastig te bedenken wat we nou kunnen doen. Ook hadden we net als in Nederland even wat ‘maandagochtend-opstartproblemen’. ‘s Middags kwam Albert (de man waar we ‘s zondags waren geweest) weer om muziek te maken en het Emy-land lied in de klas te oefenen. Het is echt mega-grappig om deze kinderen Nederlands te leren en horen praten. Na dit lied gingen we weer verder met het lied dat we de vrijdag ervoor hadden aangeleerd, omdat Albert er bij was ontstond er nu een complete dans bij. ‘s Avonds hebben we even aan de founder van Emy-land aangegeven dat we niet heel veel hadden kunnen doen die ochtend en gelukkig heeft zij nu van alles bedacht voor als dit weer het geval is.

De volgende dag (dinsdag) voelden we ons wél heel nuttig. We hebben namelijk zo’n 300 pannenkoeken gebakken. Met dank aan jullie konden we dit van een deel van het sponsorgeld doen. Ik heb wel vaker pannenkoeken gebakken, maar het hier toch uiteindelijk echt geleerd. De kinderen waren er ook heel blij mee, heel mooi om te zien. ‘s Middags zijn we eerder weggegaan, omdat we twee huisbezoeken gingen doen. Met de tuktuk werden we naar een arme wijk gebracht om daar een tas met eten bij een meisje thuis te gaan brengen. Hoezo koop je in Nederland eigenlijk een Opel Safira als je met z’n zessen of soms nog veel meer in een tuktuk kan? We moesten nog een stukje lopen naar het hutje, de tuktuk kon er niet komen. Er lag allemaal afval overal en je moest soms ‘slootje-springen’ om er te komen. In een hal met een paar kleden als deuren moesten we bij de eerste naar binnen. Dit hutje was een Nederlandse slaapkamer, waar mensen hier met vier personen in leven. Ergens in een hoekje stond met krijt ‘kitchen’ geschreven, daar stond een gasfles. Het was een beetje ongemakkelijk, want wat zeg je nou en de vader van dit meisje is overleden, daar begin je dus ook niet over. Gelukkig hadden we weer muziekinstrumenten mee, en muziek verbindt. Ook hadden we een cape en een zak eten mee, wat was deze vrouw daar blij mee. Mijn zusje was afgelopen zaterdag jarig, even oud geworden als  meisje waarbij we op bezoek gingen.  We hadden het nog even over wat je dan geeft, en hoe het is om twaalf te zijn. Fantastisch om met zo’n simpel gesprekje een lach op het gezicht van zo’n meisje te kunnen toveren. Na dit bezoek gingen we naar het andere meisje. Hier was het er nog veel erger aan toe. De kinderen voor het huis waren echte straatkinderen, met gaten in de kleding en hele vieze kleding. Ik ben niet snel emotioneel, maar toen ik daar binnen kwam vond ik het wel lastig. Toen wij gingen verhuizen zeurde ik over de grootte van mijn kamer, omdat ik had verwacht dat deze groter zou zijn. Deze mensen wonen in een huis dat nog kleiner is dan mijn slaapkamer. Hebben geen keuken, geen douche, maar twee gele matrasjes, een bank en een stoel, waar 6 mensen op moeten kunnen slapen. Het rook er ook niet echt naar dat deze mensen een toilet hebben. De vrouw was in ieder geval heel blij met de zak eten en nadat we weer muziek hadden gemaakt had ze een grote lach op haar gezicht. Toen we terug naar de tuktuk liepen vertelde de leraar die met ons mee was dat deze vrouw aan het afkicken was, ze  was drugsverslaafd geweest. Wat erg dat zo’n lief, vrolijk meisje, zo’n thuissituatie heeft. 

Vandaag (woensdag) hebben we in de tuin gewerkt. Ook krijgen we steeds meer in de gaten wanneer we wat moeten doen en kunnen we daarmee de juiste mensen helpen. Bij het eten uitdelen kwam het 12-jarige meisje nog naar me toe, ze had een idee voor wat ik mijn zusje moest geven. Echt geweldig dat ze daarin meedenkt en dat ook nog eens heel leuk vindt. Voor ‘s middags hadden we een sportmiddag voorbereid, maar die viel in het water. Als het hier regent, regent het echt heel hard. Daarom hebben we spelletjes als: galgje, wie is het, etc. gedaan, dat beviel ook goed. Wel hebben de kinderen uit class 1 (groep 3) een korte spanningsboog, net als de kinderen in Nederland. En zeker als het twee uur is en je al vanaf 7 uur op school bent, dat is dan wel weer een verschil. 

Mijn excuses voor het mega-lange verhaal, maar ik had gewoon mega-veel te vertellen. 

Vanavond is er een meneer bij ons op bezoek geweest, hij kwam over onze Safari van aanstaande vrijdag en zaterdag vertellen. Daarover meer in de volgende blog van zaterdag! 

Liefs,

Rianne